Choroby przenoszone drogą płciową

STI/STD (z ang. z ang. Sexually transmitted infections, sexually transmitted disease) ten obco brzmiący skrót oznacza każdą infekcję, która jest przenoszona przez kontakt seksualny (zwłaszcza podczas stosunku waginalnego, seksu analnego i seksu oralnego).

Statystyki Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) wskazują, że każdego dnia na świecie chorobą weneryczną zaraża się ponad milion osób a w samej Polsce liczba zdiagnozowanych przypadków wzrosła w ostatnich kilku latach o 30%. Wśród zakażeń najczęściej występujących, bo aż 127 mln przypadków rocznie, przypada na chlamydiozę wywoływaną przez bakterię Chlamydia trachomatis, wywołującą stany zapalne narządów rodnych. Za 87 mln zakażeń przypada na rzeżączkę, a za 6,3 mln – kiłę.

Choroby weneryczne(STI) o których mowa, nie zawsze początkowo dają objawy, co skutkuje większym ryzykiem przeniesienia choroby na innych a długotrwale nieleczone mogą być przyczyną bezpłodności, kalectwa, a nawet śmierci.

Nieświadome nosicielstwo patogenów urogenitalnych może być katastrofalne w skutkach nie tylko dla samego zainfekowanego i jego partnera. Liczne badania wskazują na silną korelację zakażeń poszczególnymi patogenami urogenitalnym z trudnością zajścia w ciążę, donoszenia jej, a także konsekwencjami zdrowotnymi dla nowo narodzonego dziecka. Przewlekłe stany zapalne w obrębie kobiecych narządów rodnych mogą prowadzić do powstawania ropni i zrostów oraz zbliznowacenia jajowodów i w efekcie prowadzić do mechanicznej bezpłodności oraz zagrożeń występowaniem ciąży pozamacicznej.

Dlatego niezwykle istotne jest postawienie  właściwej diagnozy i rozpoznanie z jakim patogenem mamy do czynienia, aby podjąć skuteczną terapię leczniczą.

CHLAMYDIA TRACHOMATIS

Chlamydia trachomatis jest ziarenkowatą, gram-ujemną, tlenową, wewnątrzko­mórkową bakterią, odznaczającą się oryginalnym cyklem rozwojowym oraz brakiem zdolności wytwarzania własnego ATP (stąd określenie „pasożyt energetyczny”).

Mikroorganizmy te po wtargnięciu do organizmu przyczepiają się do komórek gospodarza, następnie wnikają do nich i tam się mnożą, a następnie rozprzestrzeniają drogą krwionośną.

 

Cechą charakterystyczna jest cykl rozwojowy, w którym ich komórki występują  w postaci dwóch głównych form: ciałka podstawowego i ciałka siateczkowatego. Te pierwsze są formą zakaźną, niezdolną do podziałów a ich struktura  zapewnia im odporność na czynniki środowiskowe, co pozwala na przetrwanie poza organizmem do chwili zakażenia. Po wniknięciu do komórek, bakteria zamienia się w ciało siateczkowate, charakteryzujące się intensywnym metabolizmem, zdolnością do podziałów i  zakaźnością.

Ch. trachomatis jest bakterią występująca w trzech biotypach odpowiedzialnych za różne zakażenia. Może powodować zależnie od serotypów: ziarnicę weneryczną pachwin (serotyp L1-L3), rozwój jaglicy (A-C), infekcji układu moczowo-płciowego, zapalenia płuc u dzieci oraz zapalenia spojówek u dorosłych i dzieci (D-K).

 

Jak można się zarazić chlamydią?

Transmisja patogenu odbywa się zazwyczaj poprzez bezpośredni kontakt śluzówki (pochwy, odbytu) podczas stosunku płciowego lub oralnego albo w przypadku niemowląt podczas porodu przez kanał szyjki macicy.

W Europie zarejestrowane zakażenia dotyczą ok 51% heteroseksualnych kobiet i 35% mężczyzn, infekcje okołoporodowe stanowią mniej niż 1% a pozostała część to zakażenia homoseksualnych mężczyzn 10%.

Szacuje się, ze prawdopodobieństwo zakażenia wynosi 10% w przypadku pojedynczego stosunku waginalnego i ok 55% w przypadku osób które w okresie 6 m-cy miały co najmniej 2 partnerów seksualnych.

Zakażenia są najczęstsze wśród osób w wieku od 15 do 25 lat i częściej występują u kobiet niż u mężczyzn.

Jakie są objawy chlamydiozy?

Większość zarażonych kobiet (ok 70-95%) i powyżej 50% zakażonych mężczyzn nie ma objawów zakażenia Chlamydią trachomatis. W pozostałych przypadkach po ok 10-14 dniach po kontakcie  u kobiet występują krwawienia, śluzowe i ropne zapalenie szyjki macicy, zapalenie cewki moczowej jej obrzęk lub wrzody , dysuria, upławy, ból brzucha i podbrzusza.

U mężczyzn występuje zapalenie cewki moczowej z towarzyszącą dysurią, wydzielina z cewki moczowej lub zapalenie najądrzy. W przebiegu chlamydiozy występuje również zapalenie spojówek, odbytu, gardła oraz okołoporodowe zapalenie płuc u noworodków.

Chlamydia może również być przyczyną ziarnicy wenerycznej pachwin (serotyp L1-L3), gdzie w pobliżu genitaliów lub odbytu pojawiają się nadżerki a po 2-6 tygodniach pojawia się powiększenie węzłów chłonnych, ból podczas mikcji, ból podczas wypróżniania, ból podbrzusza, ból stawów z towarzyszącą gorączką, dreszczami i ogólnym osłabieniem.

 

Powikłania nieleczonej chlamydiozy

Nieleczona chlamydioza może prowadzić do bardzo groźnych  powikłań.

U kobiet, takim powikłaniem jest stan zapalny narządów miednicy (PID -pelvic inflammatory disease), który może prowadzić do zmian zarostowych w jajowodach i w konsekwencji do bezpłodności lub zwiększonego prawdopodobieństwa ciąż pozamacicznych lub przerwania błon płodowych i porodów przedwczesnych. Szerzenie się zakażeń do jamy otrzewnej i powstawanie ropni oko­łowątrobowych lub okołowyrostkowych powoduje objawy przypominające ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego lub ostre zapalenie wyrostka robaczkowego (zespół Fitz Hugh Curtisa).

U mężczyzn, najczęstszym powikłaniem jest zapalenie najądrza powodujące silne objawy bólowe i prowadzące do ograniczenia płodności lub w przypadku zmian po obu stronach, do bezpłodności w wyniku niedrożności kanalików nasiennych oraz  dysfunkcje plemników wynikające z indukowanej, autoimmunologicznej odpowiedzi przeciwko plemnikom.

Dodatkowo nieleczone zakażenie może wiązać się z wystąpieniem zespołu Reitera (jednoczesne zakażenie zapalenie cewki moczowej i spojówek), jaglicy mogącej prowadzić do ślepoty, chlamydiowego zapalenia stawów (SARA) a u dzieci groźnego, śródmiąższowego zapalenia płuc i infekcji nosogardzieli i spojówek.

 

Zakażenie Chlamydią trachomatis sprzyja długotrwałym zakażeniom HPV, trzykrotnie zwiększa ryzyko zakażenie wirusem HIV oraz stanowi kofaktor rozwoju raka szyjki macicy.

Leczenie chlamydiozy

Najczęściej zakażenie bakteriami chlamydia trachomatis leczy się za pomocą doksycykliny, azytromycyny lub erytromycyny. Badania wykazały, że największą skuteczność wykazują: klindamycyna, ryfampicyna oraz antybiotyki z grupy tetracyklin i makrolitów.

Jak się uchronić przed groźnymi konsekwencjami chlamydiozy

Wczesna diagnostyka zakażeń Chlamydia trachomatis, nawet u osób bez objawów klinicznych, może zapobiec groźnym komplikacjom i umożliwia lekarzowi rozpoczęcia procesu celowanego leczenia.

Wskazaniem do wykonania badania jest :

• wiek u kobiet poniżej 25 roku życia,
• nowy partner seksualny lub większa ich ilość,
• wystąpienia objawów zapalenia cewki moczowej u mężczyzn,
• wystąpienie upławów, ostrego bólu w obrębie miednicy,
• wystąpienie zapalenia najądrzy, zapalenia odbytnicy, zapalenia spojówek,
• zapalenie płuc u noworodków,
• zakażenie innymi patogenami urogenitalnymi,
• profilaktyka w ciąży.

Diagnostyka opiera się na wykonaniu oznaczenia DNA Chlamydii czułą metoda Real-time PCR (czułość 90-95%) z próbek moczu lub wymazów.

Zgodnie z europejskimi zaleceniami dotyczącymi postępowania diagnostycznego w zakażeniach Chlamydia trachomatis w naszym laboratorium wykonywane są testy które wykrywają wszystkie formy chlamydii, włączając wariant nordycki z delecją w plazmidzie kryptycznym (nvCT).

NEISSERIA GONORRHOEAE, czyli dwoinka rzeżączki

Zasadniczym elementem w diagnostyce zakażeń intymnych obok Chlamydia trachomatis powinna być identyfikacja choroby znanej jako rzeżączka. W przeciwieństwie do niegonokokowych infekcji bakteryjnych, za rzeżączkowe zakażenia odpowiedzialna jest Neisseria gonorrhoeae, czyli dwoinka rzeżączki.

Jest to gram-ujemna bakteria, która infekuje przede wszystkim błony śluzowe cewki moczowej i kanału szyjki macicy ale zakażenie tą bakterią może dotyczyć również gardła, spojówek i odbytu.

Drogi transmisji dwoinki rzeżączki

Najczęstszą drogą zakażenia się N. gonorrhoeae zarówno u dzieci jak i dorosłych są kontakty płciowe z osobami chorymi (dotyczy obu płci). Istnieje jednak szereg opisów infekcji poprzez używanie publicznych urządzeń sanitarnych, wspólnych ręczników, termometrów doodbytniczych oraz przez brudne ręce personelu medycznego. Szczególnie łatwe jest zakażenie drogą pozapłciową u małych dziewczynek (np. za pośrednictwem zakażonej gąbki, ręcznika, miednicy, nawet pościeli, poprzez zakażone sedesy).

Chociaż bakteria jest wrażliwa na wysychanie i nieprzystosowana do przebywania poza organizmem człowieka, w materiale ropnym może przeżyć do kilkunastu godzin. Później zakażenie rozszerza się na cały układ moczowo-płciowy (lub odbyt, gardło), a z czasem drogą naczyń krwionośnych.

 

Jakie są objawy zakażenia Neisserią?

Infekcja męskich dróg rodnych przebiega w większości z ostrą manifestacją objawów, natomiast infekcje u kobiet często przebiegają bezobjawowo, co utrudnia wprowadzenie skutecznego leczenia we wczesnych stadiach zakażenia.

U mężczyzn najbardziej charakterystycznym objawem jest ropna wydzielina z cewki moczowej z towarzyszącym skąpomoczem pojawiająca się już po 2–5 dniach od zakażenia. Inne objawy, które mogą towarzyszyć zakażeniu, to bóle i obrzęk jąder, a także krwawienie z odbytu.

U kobiet objawy, jeśli występują, są mało specyficzne. Należą do nich: bolesne oddawanie moczu, bóle w podbrzuszu, śluzowo-ropne zapalenie szyjki macicy, krwawienie międzymiesiączkowe, patologiczna wydzielina z pochwy oraz również krwawienie z odbytu.

Powikłania nieleczonego zakażenia rzeżączką

Z uwagi na niemal całkowitą wyleczalność zakażenia stosunkowo rzadko dochodzi do jego powikłań. Jednak u osób, które nie podjęły leczenia (zazwyczaj nieświadomych toczącej się w ich organizmie infekcji z powodu skąpych objawów zakażenia), powikłania mogą być bardzo poważne zaczynając od powstawania ropni, zespołu Fitz -Hugh-Curtis, reaktywnego zapalenia stawów, zapalenia serca, spojówek czy odbytu.

U mężczyzn może dojść do zapalenia najądrzy, gruczołu krokowego, a także wystąpienia ropnia okołocewkowego. U kobiet mogą wystąpić zakażenia układu płciowego, w tym także prowadzące do bezpłodności zapalenie narządów miednicy mniejszej (PID), zapalenia jajowodów i w konsekwencji do bezpłodności.

Rzeżączka może być przeniesiona z matki na dziecko podczas porodu, powodując u noworodka ropne gonokokowe infekcje oczu i może być przyczyną trwałego uszkodzenia wzroku.

Bardzo ważna jest również świadomość, że u osób chorych na rzeżączkę ryzyko zakażenia HIV wzrasta aż 10-krotnie!

Jak się ustrzec przed powikłaniami zakażenia rzeżączką?

Bardzo często zakażenia patogenami urogenitalnymi tj. chlamydia trachomatis czy Neisseria ghonorreae współwystępują ze sobą i dają w swoim przebiegu podobne objawy a powikłania długotrwałych i nieleczonych infekcji są bardzo poważne, dlatego bardzo istotna kwestią jest właściwe rozpoznanie patogenu.

W diagnostyce Neisseri wykorzystuje się przede wszystkim techniki PCR, które mają na celu potwierdzić lub wykluczyć obecność patogenu w badanym materiale. Przewaga Real-time PCR nad innymi metodami jest jednoznaczna- czułość i swoistość testu wynosi ponad 99%, a metoda pozwala na wykrycie bardzo małej liczby bakterii.

Wskazania do wykonania badania:

• obecność wydzieliny z cewki moczowej u mężczyzn,
• obecność patologicznych upławów u kobiet,
• zapalenie szyjki macicy z obecnością ropnej wydzieliny,
• u osób z rozpoznaniem innych patogenów urogenitalnych,
• u osób mających licznych partnerów seksualnych,
• u noworodków lub pacjentów u których wystąpiło ropne zapalenie spojówek.

Leczenie rzeżączki

Rosnąca na świecie oporność Neisseria gonorrhoeae na wiele rodzajów antybiotyków stanowi duże wyzwanie dla współczesnej medycyny oraz utrudnia wyeliminowanie tej choroby w społeczeństwie. Lekiem z wyboru w leczeniu rzeżączki zawsze były penicyliny, jednak z uwagi na coraz częstszą lekooporność bakterii na tę grupę antybiotyków obecnie stosuje się m.in. ceftriakson w połączeniu z doustną azytromycyną. W przypadku rzeżączki należy sprawdzić współwystępowanie innych infekcji. Najczęściej równolegle występuje zakażenie Chlamydia trachomatis, co prowadzi do zmiany strategii leczenia.

W przypadku dodatniego wyniku badania w kierunku infekcji intymnej należy niezwłocznie poinformować o tym fakcie partnera oraz osoby, z którymi współżyło się w ciągu ostatnich dwóch miesięcy. Partnerzy powinni również zostać przebadani pod kątem zakażenia. W trakcie oraz do tygodnia po zakończeniu leczenia należy zachować wstrzemięźliwość seksualną.

Istotną rolę ma profilaktyka: oświata zdrowotna oraz skuteczne leczenie osób chorych i mających kontakty seksualne z osobami chorymi na rzeżączkę, zabieg Credégo u noworodków (zakroplenie oczu azotanem srebra).

 

UREAPLASMA SPP.(UREAPLASMA UREALYTICUM/PARVUM)

Ureaplasma spp.

Zakażenie Ureaplasmą jest dość powszechne. Dotyczy nawet 70% kobiet aktywnych seksualnie w wieku rozrodczym. Dane epidemiologiczne wskazują, że Ureaplasma urealyticum/parvum może być transmitowana do 18-55% noworodków, których matki są nosicielkami tego patogenu. Bakteria ta jest mikroorganizmem, który najczęściej jest izolowany z układu nerwowego i dolnych dróg oddechowych dzieci urodzonych przedwcześnie.

 

 Ureaplasma urealyticum/parvum, wchodzi w skład mikrobiomu większości osób dorosłych. Jest to gram-ujemna bakteria, nieposiadająca ściany komórkowej, wywodząca się z grupy mykoplazm genitalnych. Ureaplasma urealyticum/parvum żyją wolno i w takiej postaci mogą nie dawać żadnych objawów. W chwili ich kolonizacji i szybkiego namnażania dochodzi do stanów zapalnych i rozwinięcia się infekcji.  W przypadku przekazania jej w okresie płodowym, może pozostać utajniona w organizmie dziecka aż do momentu dojrzewania płciowego.

Jak można zarazić się ureaplasmą?

Jest to choroba przenoszona drogą płciową, a więc do zarażenia dochodzi podczas stosunku płciowego z nosicielem bakterii lub osobą chorą. Inną drogą zarażenia jest przekazanie choroby z matki nosicielki na płód w życiu płodowym lub podczas porodu. Mniej liczne są przypadki zakażenia pośredniego – poprzez używanie tych samych przedmiotów higienicznych np. ręczników, mydła.

Jakie są objawy zakażenia ureaplasmą?

Infekcja Ureaplasmą jest niebezpieczna, ponieważ najczęściej przebiega skąpo-objawowo. Jeśli już są, to symptomy choroby są podobne do występujących w przypadku innych chorób przenoszonych drogą płciową występujących w chlamydiozie i zakażeniu Mycoplasma genitalium i Mycoplasma hominis.

Częstym objawem związanym z tymi infekcjami jest „rybi” zapach, który powstaje w wyniku produkcji amoniaku w wyniku hydrolizy mocznika. Dodatkowo obserwuje się:

• problemy związane z oddawaniem moczu,
• ból i pieczenie w okolicy cewki moczowej, bądź świąd,
• częste oddawanie moczu w ciągu dnia i nocy,
• silne uczucie parcia na pęcherz,
• problemy z trzymaniem moczu,
• miernie nasilone upławy,
• krwawienia pomiędzy miesiączkami.

U mężczyzn, zakażenie przebiega pod postacią nierzeżączkowego zapalenia cewki moczowej a najczęstsze objawy, które mogą się pojawić to śluzowy, wodnisty, śluzowo-ropny bądź ropny wyciek z cewki moczowej oraz objawy świadczące o zapaleniu błony śluzowej cewki moczowej. Należą do nich pieczenie lub szczypanie w cewce moczowej, dyskomfort bądź ból podczas oddawania moczu, uczucie szczypania, mrowienia lub pieczenia w ujściu zewnętrznym cewki.

Infekcja może wystąpić również w miejscach pozagenitalnych.

 

Jakie negatywne konsekwencje niesie ze sobą nieleczone zakażenie bakteryjne ureaplasmą?

Nieleczone zakażenie Ureaplasma urealyticum/parvum może powodować u kobiet bakteryjne zapalenie pochwy, zapalenie błony śluzowej macicy, przydatków (jajników, jajowodów i przymacicza) oraz zapalenie otrzewnej, a u mężczyzn zajmuje najądrza i gruczoł krokowy, co powoduje osłabienie żywotności oraz ruchliwości plemników a co za tym idzie zmniejszenie szansy na pozytywne zapłodnienie a nawet bezpłodność.

Ureaplasma jest chorobą szczególnie niebezpieczną dla płodu. Nieleczona prowadzi do jego zakażenia, co przekłada się na liczne patologie w rozwoju dziecka. Bakteria powoduje zahamowanie prawidłowego wzrostu płodu, ponadto grozi zapaleniem płuc lub mózgu. W niektórych przypadkach może być przyczyną poronienia lub przedwczesnego pęknięcia błon płodowych lub ciąży pozamacicznej.

W przypadku kobiet planujących ciążę, nieleczona Ureoplasma utrudnia posiadanie potomstwa, a nawet może prowadzić do bezpłodności.

Bakteria ma wysokie korelacje z wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV).

 

Ureaplasma urealyticum/parvum – diagnostyka zakażenia

W diagnostyce Ureaplasmy wykorzystuje się bardzo czułe i swoiste techniki oznaczania DNA bakterii- testy Real-time PCR, które mają na celu potwierdzić lub wykluczyć obecność patogenu w badanym materiale.

U kobiet materiał potrzebny do badania uzyskuje się podczas pobrania wymazu z szyjkimacicy i/lub cewki moczowej, u mężczyzn wymaz pobiera się z cewki moczowej. Inną możliwością jest wykonanie badania z pierwszych 15-20 ml porannego moczu.

Czy ureaplasmę można wyleczyć?

Tak, jest to choroba uleczalna w 100%.

Leczenie Ureaplasma/pravum

Pacjenci mogą wykształcić oporność na normalne leczenie antybiotykami ze względu na charakterystyczną fizjologię tych organizmów.

Infekcje układu moczowo-płciowego wywołane przez Ureaplasma urealyticum/ pravum są częste, ale w 100% uleczalne. W terapii stosuje się antybiotyki: tetracykiny lub erytromycyny. Nierozpoznana infekcja może prowadzić do poważnych konsekwencji, dlatego tak ważna jest jak najwcześniejsza diagnostyka i wdrożenie odpowiedniego leczenia.

 

MYCOPLASMA SPP.(MYCOPLASMA HOMINIS/GENITALIUM)

Bezobjawowo i z pozoru niewinnie mogą przebiegać „niedocenione” infekcje drobnoustrojami z rodziny mykoplazm płciowych. Mykoplazmy narządów płciowych, zwłaszcza M. hominis i M. genitalium, występują naturalnie w układach moczowo-płciowych mężczyzn i kobiet odbywających stosunki płciowe.

Mycoplasmy to atypowe bakterie, które nie mają ściany komórkowej, co warunkuje oporność na antybiotyki, ale też uwrażliwia je na wysychanie. Te niezmiernie małe bakterie nie posiadają rzęsek i poruszają się ruchem pełzającym. Należą do grupy mykoplasm genitalnych i mogą występować jako komensale w dolnych drogach moczowo-płciowych u zdrowych ludzi, ale u osób z obniżoną odpornością stają się patogenami chorobotwórczymi.

Jak się można zarazić bakteriami Mycoplasma?

Infekcje wywołane bakteriami Mycoplasma występują powszechnie u osób aktywnych seksualnie (nawet u 50% z nich).

Nierzadko infekcja mykoplazmą towarzyszy innym chorobom przenoszonym drogą płciową, np. spowodowanym przez Ureaplasma urealyticum, Chlamydia trachomatis. Rzadko zdarzają się zakażenia na drodze pośredniej, np. po użytkowaniu wspólnych przedmiotów higieny osobistej (ręczniki, bielizna, pościel). Możliwa jest także transmisja bakterii z matki na dziecko podczas porodu siłami natury.

Objawy zakażenia Mycoplasmami

Infekcje mykoplazmatyczne u kobiet obejmują szyjkę macicy i cewkę moczową. Często przebiegają bezobjawowo, co sprzyja nieświadomemu zakażaniu partnerów seksualnych.

Mycoplasma hominis to bakteria wchodząca w skład fizjologicznej flory bakteryjnej układu moczowo-płciowego. Nosicielstwo tej bakterii przebiega bezobjawowo, natomiast objawowe zakażenia Mycoplasma hominis mogą mieć postać nierzeżączkowego zapalenia cewki moczowej, zapalenia jajników i jajowodów, odmiedniczkowego zapalenia nerek oraz gorączki Kolonizacja tą mykoplazmą towarzyszy najczęściej zmianom hormonalnym u kobiet, np. w przebiegu menopauzy, a także częstym kontaktom seksualnym lub stanom obniżonej odporności immunologicznej.

Jakie są objawy infekcji Mycoplasmą hominis?

Infekcja Mycoplasmą hominis u kobiet prowadzi głównie do zapalenia bakteryjnego pochwy oraz do rozwoju zapalenia szyjki macicy, którego najczęstsze objawy to:

• nietypowa, ropna wydzielina z dróg rodnych,
• krwawienia występujące między miesiączkami lub po stosunku,
• częste oddawanie moczu i towarzyszący mu ból i pieczenie.

• szare lub białe upławy, a także „rybi” zapach wydzieliny.

Niekiedy bakteryjne zapalenie pochwy może prowadzić do rozwoju zapalenia narządów miednicy mniejszej. Takiemu zakażeniu może towarzyszyć gorączka, ból podbrzusza nasilający się podczas stosunku oraz nudności i biegunki. Z kolei nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej (NGU) prowadzi do dyskomfortu podczas oddawania moczu, a także częstomoczu i pojawienia się białawej wydzieliny z cewki moczowej.

Mycoplasma hominis u mężczyzn prowadzi do rozwoju nierzeżączkowego zapalenia cewki moczowej (NGU). Objawy tej infekcji to ból i pieczenie podczas oddawania moczu oraz nietypowa wydzielina z cewki moczowej.

Powikłania po zakażeniu Mycoplasma hominis

Nieleczona infekcja Mycoplasma hominis u kobiet może skutkować zapaleniem przydatków, szyjki macicy a także zapaleniem narządów miednicy mniejszej, czego możliwym powikłaniem może być niepłodność. U mężczyzn również w przypadku niepodjęcia leczenia lub wystąpienia infekcji bezobjawowej zapalenie cewki moczowej może przejść w zapalenie najądrzy i gruczołu krokowego i związanej z nim upośledzeniem funkcji plemników i bezpłodnością.

Szczególnie groźne jest zaniedbanie leczenia infekcji Mycoplasmą w ciąży – może to bowiem prowadzić do zapalenia błon płodowych i łożyska. Konsekwencją może być przedwczesny poród spowodowany pęknięciem błon płodowych lub poronienie a także wewnątrzmaciczne zakażenie płodu (zapalenie płuc, spojówek, zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych lub bakteriemia).

Infekcja Mycoplasmą hominis u osób z immunosupresją (obniżonym stanem odporności) lub zainfekowanych HIV może doprowadzić do zakażenia ogólnoustrojowego i/lub reaktywnego zapalenia stawów u pacjentów. Rzadziej występują zapalenia otrzewnej czy zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych w przebiegu tej infekcji.

Zakażenia Mycoplasma genitalium występują rzadziej, ale są częstą przyczyną nierzeżączkowego zapalenia cewki moczowej (NGU). Prowadzą również do zapalenia narządów miednicy mniejszej – PID, zapalenia jajowodów i zapaleniem błony śluzowej i szyjki macicy co objawia się zwiększoną wydzieliną z pochwy, dysurią choć często infekcja przebiega bezobjawowo. Dodatkowo odgrywa rolę w zapaleniu gruczołu krokowego czy z problemami z płodnością u kobiet.

 

Diagnostyka zakażeń Mycoplasmami

Bardzo ważne jest szybkie rozpoznanie mykoplazm narządów płciowych u pacjentek z infekcjami narządów płciowych, ze względu na ich rolę w poronieniu, gorączce poporodowej, porodzie przedwczesnym i zapaleniu błon płodowych.

Rozpoznanie zakażenia mykoplazmą urogenitalną wymaga wykonania badań laboratoryjnych. Najskuteczniejsze badanie na mykoplazmę to badanie genetyczne Real-time PCR, które umożliwia detekcję materiału genetycznego w wymazie z cewki moczowej, kanału szyjki macicy; możliwe jest także badanie moczu.

Leczenie zakażeń Mycoplasmami

Leczenie mycoplasmozy jest zależne od czynnika zakaźnego i wymagają zastosowania antybiotyków. Zwyczajowo stosuje się erytromycynę lub tetracykliny. Mycoplasma hominis jest oporna na erytromycynę, lekiem z wyboru jest klindamycyna.

Leczenie Mycoplasmy genitalium opiera się na stosowaniu antybiotyków z grupy makrolidów. Najczęściej jest to azytromycyna, która stosowana jest do 5 dni.

 

 

 

Autor Anna Soja